Dan is er de dag dat je Grinta eens echt in de praktijk moet brengen want honderdvijftig kilometer ‘gravellen’ door de Achterhoek en niet je beste dag hebben. Grinta: Italiaans voor 'lef, durf, doorzettingsvermogen en/of karakter'. In wielerland voornamelijk de laatste twee natuurlijk. Wel een beetje arrogant om van mezelf te zeggen dat ik Grinta heb en zeker in calvinistisch Nederland is het not done om jezelf op deze wijze te complimenteren. Toch wil ik dat hier wel doen aangezien het allereerst een Italiaans woord is en Italianen ook wat minder bescheiden zijn dan wij Hollandse nuchtere kloten en omdat ik werkelijk heb afgezien. Want afzien was het, afzien zoals je dat voor ogen hebt als je het over afzien hebt. Van de 152km die we gereden hebben, was het precies 121.3km afzien om bij de mannen te blijven. Bijten om in het wiel te blijven, stoempen om na de bochten weer aan te pikken, buffelen om op de stroperige stroken het tempo er in te houden, pure Grinta zoals het in het Italiaans bedoeld is. Ik denk dat ze toe ze het woord destijds in Italië bedachten, ze mij al voor ogen hadden zwoegende over de Achterhoekse ‘witte wegen’. 121.3km lang de Bauke Mollema uithangen wat betekent dat ik geharkt heb in een stijl die te vergelijken is met Gunda Niemann (voor de jongeren onder ons, dat was een Duitse mevrouw die verschrikkelijk hard kon schaatsen in een verschrikkelijke stijl). Die ging dan wel weer echt hard maar het was echt een belediging voor het oog. Zo fietste ik dus maar zonder dat hard rijden dan. Nu was ik gelukkig niet helemaal alleen in mijn lijdensweg want Marwin deed wel een beetje mee met mij. Hij verdient ook de titel rijder met Grinta want net zoals ik was het stoempen, snot en sterven. Grinta dus.
121.3 km hangen in het wiel en alleen maar oog hebben voor de achterkant van de fietsen van Marco, Rob, Sebastiaan en Erik (een woord van dank hier is wel gepast voor het meeslepen dus: heren bedankt). Geen flauw idee dus waar ik allemaal geweest ben. Op strava zag ik later dat ik in Vorden, Lochem, Almen en nog tal van andere dorpjes en gehuchten ben geweest.
Als kers op de taart van het Grinta-beleven is de beklimming van Lochemse Berg. Gelukkig heet dat ding echt de Lochemse Berg want de ervaring maar zeker de manier van klimmen was als op een berg. Ik kwam daar op en stuk van wel 2 à 3% volledig parcheggio te staan. Het dieptepunt in mijn wielercarrière, die dit jaar alleen maar hoogtepunt heeft gekend. Een bittere pil dus….
Parcheggio, een mooi Italiaans woord maar één van de lelijkste bewegingen in het wielrennen. Parcheggio, dat was eigenlijk alleen maar voorbehouden voor knechten van Sky, Ineos en recent Jumbo-Visma. Nu stond ik dus ook parcheggio, een waarlijk verschrikkelijk schouwspel…
Reden van dit episch lijden was de Strade Bianche Achterhoek, aka de witte cross met sub-titel de Gijs Verdick Memorial. Oerend onverhard. Zonder gekheid een schitterende cross die we met zes A-Pedaleurs gereden hebben. Een cross met heel veel gravel (ja ook witte gravel), zandwegen, bospaadjes, singletracks etc door een werkelijk schitterende omgeving . We waren maar met zes man maar het is echt zo’n aanrader dat ik volgende jaar als Corona geen roet in het eten gooit, zeker het dubbele aantal A-renners verwacht.
Ter info:
De Strade Bianche heeft als ondertitel de Gijs Verdick memorial. Gijs, de naamgever van de cross, een helaas veel te vroeg overleden jonge wielrenner die de omgeving hier zo mooi vond en dat ook actief deelde met anderen en daarom de cross naar hem vernoemd kreeg als eerbetoon.