Vandaag met een groep regel 5 en 9 (red. de velominati rules) mannen van groep A een schitterende Strade Bianche di Marco gereden (zie de P.S. onderaan deze blog voor namen van deze gravelgrinders!). Regel 9, de mooiste van allemaal, want het was koud vanochtend en ergo treedt regel 9 in werking en zijn we met zijn achten weer major badass, PERIOD! U leest het trouwens goed, Strade Bianche (spreek uit biankeh), want net zoals de ‘grote broer’ of is het zus? uit Toscane, ging de rit van vandaag, een dikke 85%, over onverharde wegen en ja, sommige wegen waren inderdaad bianche en dus is de benaming toegestaan. Daarnaast een bult aan single tracks waarbij ik de geïnteresseerde lezer wil wijzen op de nieuwe tracks bij Eefde langs het Twente-kanaal: eindeloos draaien, keren, op-en-neer gaan en een lading aan kombochten. Lekkerrrr.
Even een pleidooi voor gravelrides, ondanks dat het een uit Amerika overgewaaid fenomeen is en ik zo mijn bedenkingen heb over wat daar soms vandaan komt, denk aan Donald Trump, Taylor Swift, Drive-thru Starbucks, Halloween, Valentijnsdag, had ik Donald Trump al genoemd?, het woord ‘Awesome’, wapenbezit en –gebruik (als iemand in jouw auto komt mag je hem doodschieten, althans dat is wat een leverancier mij in Houston vertelde), Chevrolet Suburbans, de zin ‘how y’all doing’, Donald Trump of had ik die al genoemd, Justin Bieber, fooien geven omdat men gezegd heeft ‘I’m your waitress for tonight’, maar ik laat me een beetje meeslepen en dus wil ik aangeven dat dit mijn mening is en iedereen natuurlijk het zijne mag denken behalve wat die meneer Trump betreft. Gravelrides dus, dat houdt in: onbekende weggetjes, veel natuur, af-en-toe een hond die achter je aan rent, boerderijtjes, rust want auto’s zie je er eigenlijk niet, het gevoel van vrijheid, lekker je energie wegtrappen en de overmatige productie van endorfine, de natuurlijke feel good drug. Niets is beter dan dat laatste; high worden door moeder natuur en je heel erg goed voelen.
Zo’n epische tocht hebben wij dus gehad, met een overproductie aan endorfine, en dat allemaal dankzij Marco, zoon van de streek rondom Eefde. Hulde.

P.S.
Ik had nog de namen van de helden beloofd: Marco W. (de architect van deze fantastische rit), Rick H.(wat verkouden dus niet in zijn normale grinta-modus), Erik van N.(de meest gesoigneerde man van het peloton; met afstand!), Frank K.(de Beer van Wijnbergen die het vaak over carbid had vandaag), Tom H.(O ja, eerder had ik het over gravelgrinders. Dat is bij Tom H. enigszins misplaatst want als iemand de schone kunst van het kleine verzet rijden onder de knie heeft dan wel deze man. Een grinder is vrij vertaald een stoemper, denk aan de legendarische Jan Ullrich, wat een stoemper! De man waarbij je kijkend vanaf je luie bank, lactaat voelde opeenhopen in je eigen benen! Over Jan kunnen we boeken volschrijven: moeiteloos maar daar zijn we hier niet voor want het gaat hier over een gravelride. Anyway, Tom is dus geen grinder maar een spinner.), Marwin P.(de Mantèl-man, of hoe spreek je dat nu ook alweer uit (snap je alleen als je er vandaag bij was)), Bernard A.(de part-time badass want deed maar gedeeltelijk mee omdat ie volgens iemand de Mammon dient (zie het Bijbelboek: Matteüs 6:24) maar waarvoor we toch allemaal respect hebben want hij doet het toch maar even, zo voordat ie gaat werken) en ikzelf.